Linki sponsorowane

Walory prewencyjne lecznictwa uzdrowiskowego w chorobach cywilizacyjnych. Korzystny wpływ środowiska uzdrowiskowego w prewencji chorób cywilizacyjnych wynika z: • oderwania kuracjusza od jego stałego konflikto-twórczego środowiska, zarówno domowego jak i zawodowego, • zapewnienia mu ciszy i spokoju, • właściwości bioklimatu - czystości powietrza, warunków solarnych i termicznych, • wartości estetycznych krajobrazu, • możliwości i skuteczności przyrodolecznictwa, • kompleksowości stosowanego leczenia - dieta, ziołolecznictwo, apiterapia, leczenie ruchem, psychoterapia, • pozytywnego oddziaływania środowiska leczącego, skutecznej promocji zdrowia.

Bertrand Russel, filozof angielski przed 50 laty wypowiedział takie zdanie: życie na ziemi byłoby rajem, gdyby ludzie robili sobie same przyjemności, a nie dążyli za wszelką cenę do wzajemnego czynienia sobie przykrości. Psychika, bowiem współczesnego człowieka jest ustawicznie traumatyzowana. Żyjemy w ciągłym napięciu psychicznym z powodu jakże często złych stosunków międzyludzkich, zarówno w domu jak i pracy, z powodu ciągłej rywalizacji, ciągłego dokształcania, egzaminowania kontrolowania, awansowania czy degradowania. Wielu nie wytrzymuje tej mobilizacji psychicznej wobec permanentnego stresu i w efekcie dochodzi do którejś z chorób psychosomatycznych. Aby nie doszło do tej ostateczności należy przerwać działanie chronicznego stresu i temu celowi ma służyć właśnie pobyt w uzdrowisku, będący swego rodzaju wentylem bezpieczeństwa psychicznego. W związku z tym należy oderwać się od absorbujących nas codzienne spraw zawodowych i domowych. Elementy krajobrazu, klimat, pogoda, uregulowany tryb życia w uzdrowisku i zwolnienie jego tempa, cisza - oddziaływają na korę mózgową, powodujących tak dużą rolę w patogenezie niektórych schorzeń czynnościowych. Służą temu również dietetyczne posiłki, spacery, ograniczenie kontaktu z telewizją, a także telefonicznego z domem i pracą. Spokój i cisza - to nieodzowne i integralne składowe naturalnych biowalorów leczniczo - regeneracyjnych każdego uzdrowiska. Niestety dzisiaj już coraz mniej uzdrowisk może zapewnić ciszę i spokój, ponieważ infrastruktura miejska przenika do wydzielonych stref uzdrowiskowych z dokuczliwością zgiełku i hałasu.

Krótka historia lecznictwa Uzdrowiskowego Polski Południowo - Wschodniej Najwcześniejszą formą przyrodolecznictwa było wodolecznictwo, zarówno w postaci terapii pitnej jak i zabiegów łaziebnych. Już przed dwoma tysiącami lat legioniści rzymscy wykrwawieni w bojach na granicach Imperium kierowani byli do ówczesnej Dacii (dzisiejsza Rumunia), gdzie szybko wracali do zdrowia pijąc tamtejsze wody mineralne zawierające żelazo. W starożytnym Rzymie rozpowszechniony był, podobnie jak w Egipcie, zwyczaj korzystania z różnych zabiegów wodnych w łaźniach (balnea).
Na ziemiach Polskich pierwsze łaźnie pojawiają się pod koniec XIII wieku między innymi w Wieliczce i Krakowie, a następnie w Poznaniu, Kole i Radomiu. Z czasem łaźnie staja się ośrodkami leczniczymi, w których można było korzystać z usług chirurga czy cyrulika. Za ojca balneologii polskiej uważa się dr med. i fil. Wojciecha Oczko (1537-1599), lekarza nadwornego i sekretarza króla Stefana Batorego. Był on autorem prac "Przymiot" i "Cieplice" napisanych, co należy podkreślić, w języku polskim. Autor zalecał w nich między innymi kurację pitną wodami mineralnymi czyli cieplicami, a także kąpiele w nich i polewania. Wojciecha Oczko uważa się również za prekursora leczenia ruchem i autora powiedzenia, że żaden lek nie zastąpi ruchu, ale ruch zastąpi każdy lek, którego znaczenie, szczególnie prewencyjne, doceniono dopiero w ostatnich latach. Wojciech Oczko rozumiał, że dla zdrowia potrzebny jest nie tylko wysiłek fizyczny, ale również rozwój duchowy, w związku z czym zalecał także słuchanie muzyki w czasie kąpieli i picia wód mineralnych, co następnie rozwinął w czasach na współczesnych profesor Julian Aleksandrowicz włączając muzykę do kompleksowej terapii sztuką czyli estetoterapii.
Również inny wybitny ówczesny lekarz dr med. i fil. Sebastian Petrycy (1554-1626) zalecał ćwiczenia ruchowe na powietrzu, między innymi grę w piłkę, biegi, rzuty, a także pływanie, o którym pisał: nie bez przyczyny głupim tego, zowią, który pływać nie umie ani czytać.
Oczko i Petrycy zapoczątkowali, więc działania w zakresie terapii ruchem określane współcześnie jako kinezyterapia. Doktor Petrycy jest autorem rozprawy "O wodach w Drużbaku i Łęckowej, o zażywaniu ich i pożytkach, przeciw którym chorobom są pomocne". Praca dotyczyła wód mineralnych i wskazań do ich stosowania w chorobach skóry, zapaleniach, dychawicy, drżeniu serca, kamicy nerkowej i żółciowej, kile, kołtunie i gnilcu. W chorobach tych autor zalecał stosowanie kuracji pitnej, kąpieli, polewań, inhalacji, a także płukań jamy ustnej. Petrycy zalecał odbywanie kuracji w miesiącach od czerwca do września przez 15-30 dni. Czas kąpieli do 2 godzin, a dzienna porcja do wypicia wody mineralnej to 10 litrów. W latach 1794-95 prof. Baltazar Hacquet przebadał źródła kwaśnych wód mineralnych w Krynicy, uznając je za lecznicze. Wyraził również pogląd o możliwości transportowania tych wód bez uszczerbku dla ich walorów leczniczych, co współcześnie potwierdza butelkowanie wody Zuber, Jan, czy Kyniczanki.
Wielkie zasługi dla rozwoju przyrodolecznictwa Polski południowo - wschodniej, a zwłaszcza klimatoterapii położył również prof. Józef Dietl (1804-1878). Dokonał on klasyfikacji polskich leczniczych wód mineralnych, dzieląc je na szczawy alkaliczne i alkaliczno-słone (Krynica, Żegiestów), żelaziste, gorzkie, jodowe (Iwonicz), słone (Wieliczka, Bochnia, Drohobycz, Truskawiec), siarczane (Szkło, Lubień, Swoszowice, Krzeszowice). Propagował również kąpiele błotne, mułowe, z ługów, wodne, a także inhalacje, gimnastykę leczniczą i klimatoterapię. szczególnie zainteresował się Krynicą i Żegiestowem. Krynicy poświęcił pracę pt. "Krynica w Karpatach galicyjskich położona". Do rozwoju Krynicy jako uzdrowiska przyczynił się również jej lekarz rządowy Michał Zieleniewski, a także uczeń profesora Dietla dr med. Józef Leszczyński Falęcki, twórca pierwszego w Polsce zakładu kinezyterapii. Duże zasługi w upowszechnianiu terapii ruchem, a więc kinezyterapii położył prof. Henryk Jordan, twórca tzw. ogródków jordanowskich. Prof. Leon Jakubowski założył zaś kolonie leczniczą dla dzieci w Rabce, gdzie mogły korzystać z kuracji pitnej, kąpieli mineralnych i rehabilitacji ruchowej.
Od 1905 roku działało legalnie założone w 1900 roku w Krakowie Polskie Towarzystwo Balneologiczne, które skupiało i rozwijało ruch naukowy w zakresie przyrodolecznictwa. Z inicjatywy prof. Ludomiła Sas Korczyńskiego zbudowano w Krakowie pierwszy w Kraju Polski Instytut Balneologiczny. Prof. Sas Korczyński był autorem wielu prac naukowych z zakresu balneoterapii i klimatologii lekarskiej oraz opracował mapę uzdrowisk polskich. Szczególne duże zasługi dla rozwoju kreno- i balneoterapii położył prof. Tadeusz Tempka. Jego badania nad wodą Zubera z Krynicy pozwoliły na wykorzystanie jej w leczeniu chorób żołądka, a także kamicy żółciowej i nerkowej. Prof. Tempka założył czasopismo naukowe "Acta Balnneologica Polonica", ukazujące się od września 1939 roku. Po drugiej wojnie światowej nastąpił burzliwy rozwój lecznictwa uzdrowiskowego, powstały nowe uzdrowiska oraz wiele miejscowości uznano za potencjalnie uzdrowiskowe. Niestety, z ilością nie szła w parze jakość świadczeń leczniczych. W pogoni za zwiększeniem ilości miejsc sanatoryjnych zamieniono domy wczasowe na sanatoria, nie zważając zarówno na ograniczoną chłonność uzdrowisk, jak i brak bazy zabiegowej i wykwalifikowanej kadry lekarsko - pielęgniarskiej. Nadzór merytoryczny nad lecznictwem uzdrowiskowym przez wiele lat sprawował Instytut Balneoklimatyczny, a następnie Medycyny Uzdrowiskowej w Poznaniu.

WALORY PREWENCYJNO LECZNICZE UZDROWISK GMINY MUSZYNA. Uzdrowisko Muszyna Zdrój.
Uzdrowisko Muszyna położone jest na wysokości 450m npm. U ujścia Muszynki i Szczawnika do Popradu. Muszyna jako uzdrowisko ma stosunkowo krótki staż. Tytuł ten , a co za tym idzie "prawo pobierania taksy klimatycznej", uzyskała dopiero w 1930 roku. Starania o podniesienie Muszyny ze stanu podupadłego miasteczka do rangi modnego letniska, podjął się ówczesny burmistrz Antoni Jurczak wraz z miejscowym lekarzem Sewerynem Mściwujewskim. Znalazło to swoje odbicie w nazwach dwóch pierwszych źródeł mineralnych Antoni (imię burmistrza Jurczaka) i Wanda (imię żony dr Mściwujewskiego), których odwiertów dokonano w 1932 roku. W latach trzydziestych następuje szybki rozwój miasteczka, przy czym nowe inwestycje budowane są pod katem ich użyteczności dla kuracjuszy. Największe inwestycje tego okresu to: zakłady kąpielowe nad Popradem, deptak z muszlą koncertową, murowane zakłady kąpielowe w centrum miasta oraz elektryfikacja. Dzięki nagłemu rozwojowi Muszyna odzyskała w 1934 roku prawa miejskie. Niestety wybuch wojny w 1939r. i późniejsza okupacja spowodowały całkowitą dewastację urządzeń uzdrowiskowych. Po okupacji wraz z ustaniem walk zaczęła następować normalizacja. Od 1958 roku Muszyna znowu rozpoczyna swoją egzystencję jako uzdrowisko. Szczęśliwie dla Muszyny, główna fala nowoczesnego budownictwa sanatoryjnego poszła w kierunku Szczawnika i Złockiego, wsi położonych w dolinie Szczawnika. Rozciągnięcie tej zabudowy w całej 3km szerokiej dolinie, otoczonej zalesionymi zboczami gór, daje tak niezbędny przy leczeniu wszelkich chorób spokój i odizolowanie.

Do głównych walorów Muszyny- Zdroju jako uzdrowiska należą - klimat, estetyczne walory krajobrazowe cechujące się obfitością lasów, czyste powietrze, cisza i spokój oraz duże zasoby naturalnych wód mineralnych tzw. szczaw wodorowęglanowo-wapniowo-magnezowo-sodowych, żelazistych zawierających również takie pierwiastki śladowe jak lit i selen. Muszyna posiada wiele cech charakterystycznych dla klimatu zaciszy górskich . Nasłonecznienie roczne wynosi 1369 godzin. Dzięki dużej wilgotności powietrza, wysokim opadom atmosferycznym i niskim amplitudom temperatury istnieją sprzyjające warunki dla rozwoju lasów, głównie jodłowych. Malowniczość i różnorodność tła leśnego uważa się za czynnik działający uspokajająco. Głównym bogactwem zarówno Muszyny jak i pozostałych uzdrowisk Gminy są właśnie zasoby leczniczych wód mineralnych.Zawierają one niezbędne człowiekowi biopierwiastki jak magnez, wapń, sód, potas, żelazo, selen czy lit. Muszyna - Zdrój spełnia warunki do prowadzenia leczenia uzdrowiskowego chorób układu oddechowego i przewodu pokarmowego. A oto szczegółowe wskazania lecznicze dla Muszyny - Zdroju: • przewlekły nieżyt oskrzeli, spastyczny nieżyt oskrzeli, rozedma płuc, zwłóknienie płuc bez objawów serca płucnego, pylica płuc. • choroby przełyku, choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy, przewlekły nadkwaśny nieżyt żołądka, choroby dróg żółciowych, zaburzenia czynnościowe pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych Prewencyjne wskazania dla Uzdrowiska Muszyna Wczesne eliminowanie czynników ryzyka miażdżycy i choroby nowotworowej poprzez uzupełnianie w organizmie tzw. pierwiastków życia. Tytoniowe choroby układu oddechowego. Zatrucia metalami ciężkimi poprzez łączenie terapii pitnej naturalnymi wodami mineralnymi i działaniem preparatów pszczelich. Nerwice. Alergie. Osteoporoza i próchnica. Uzdrowisko Złockie.
Wieś położona na wysokości 490 m n.p.m. u podnóża stoków Pasma Jaworzyny we wschodniej części Beskidu Sądeckiego. Leży w dolinie potoku Szczawnika prawego dopływu rzeki Poprad. Założona w 1580 roku. Ze względu na szczególne walory krajobrazowe oraz bogactwo zasobów naturalnych, leczniczych wód mineralnych o profilu działania podobnym do krynickich wód typu Zuber, w latach 1960-70 rozpoczęto budowę dzielnicy uzdrowiskowej Złockie. Podobnie jak Muszyna także Złockie charakteryzuje się klimatem podgórskim. Nasłonecznienie roczne wynosi 1369 godzin. Duże zalesienie terenów wokół Złockiego sprawia, że mikroklimat doliny Złockiego sprzyja szczególnie leczeniu chorób układu oddechowego. Brak zabudowy miejskiej zapewnia większy komfort ciszy i spokoju. Prawdziwym bogactwem Złockiego są liczne ujęcia leczniczej wody mineralnej o charakterze szczaw wodorowęglanowo-sodowo-magnezowych, żelazistych. Wskazania lecznicze dla Uzdrowiska Złockie obejmują choroby układu oddechowego, przewodu pokarmowego, choroby nerek i układu moczowego. Szczegółowe wskazania lecznicze dla Uzdrowiska Złockie to: • choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy, przewlekły nadkwaśny nieżyt żołądka, choroby dróg żółciowych, przewlekłe zapalenie trzustki, zaburzenia czynnościowe pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych. Kamica dróg moczowych, przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek i dróg moczowych, przewlekłe zapalenia górnych dróg oddechowych. Uzdrowisko Żegiestów Zdrój. Uzdrowisko położone jest na prawym brzegu Popradu na wysokości 450 m n.p.m. Początek swojej kariery zdrojowej zawdzięcza Żegiestów Ignacemu Medweckiemu, który w 1846 roku odkrył i zbadał źródła wody mineralnej nazwane później Anna, Antonina i Maria. Okazało się, że są to szczawy wodorowęglanowo-wapniowo-magnezowe, zelaziste, borowe. Duże zasługi dla popularyzacji Żegiestowa-Zdroju ma prof. Józef Dietl, który w swych publikacjach podnosił nie tylko walory lecznicze źródeł wód mineralnych Żegiestowa, ale także zachwycał się urokami krajobrazu i atmosferą ciszy i spokoju panującą w okolicy. Te walory Żegiestowa przetrwały do dziś i są nadal kultywowane w postaci "stref ciszy". Wykorzystał je również prof. Julian Aleksandrowicz, który po II wojnie światowej prowadził w Żegiestowie leczenie choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy metodą przedłużonego snu. Godnym podkreślenia jest fakt, że pierwszy lekarz zdrojowy Żegiestowa dr. F.Gojewicz od 1860 roku w leczeniu zdrojowym kuracjuszy obok zabiegów balneologicznych stosował kurację mleczną, a więc mleko krowie, kozie, kumys, kefir i żentycę. Syn Ignacego Medweckiego, Karol rozbudował zaplecze hotelowe Żegiestowa budując nowe pensjonaty, powstały nowe Łazienki, a także "Dom Zdrojowy" z pijalnią wód mineralnych oraz park zdrojowy z zapleczem rekreacyjnym. Po krótkim okresie spadku zainteresowania Żegiestowem, jaki nastąpił po śmierci Karola Medweckiego, od roku 1911 ponownie nastała moda na walory Żegiestowa i jego, już bardzo rozszerzoną, ofertę zabiegów leczniczych i rekreacyjnych. Ówcześni właściciele Żegiestowa dbali o to, by u kuracjuszy nie wystąpił "uzdrowiskowy zespół nudy", organizowali zatem atrakcyjne wycieczki, łowienie pstrągów, polowania, spływ Popradem, a także zabawy na wolnym powietrzu. Po I wojnie światowej Żegiestów otrzymał status uzdrowiska. Wybudowano nowe pensjonaty, a na Łopacie nowoczesny dom wczasowy "Wiktor" z kortami tenisowymi, włąsnym ujęciem wody mineralnej i łazienki. Wzrosła znacznie liczba kuracjuszy leczących się w Żegiestowei-Zdroju. Po II wojnie światowej zakład zdrojowy został upaństwowiony.
Uzdrowisko posiada swój urok zarówno krajobrazowy, jak i oazy ciszy i spokoju. Walory te w połączeniu z wartościowymi pod względem prewencyjno - leczniczym naturalnymi wodami mineralnymi predysponują Żegiestów-Zdrój do odegrania szczególnej roli w promocji zdrowia i zapobiegania czynnikom ryzyka chorób cywilizacyjnych. Ogólne wskazania dla leczenia uzdrowiskowego w Żegiestowie-Zdroju obejmują choroby przewodu pokarmowego i układu moczowego. Szczegółowe wskazania dla leczenia uzdrowiskowego w Żegiestowie-Zdroju. • choroba wrzodowa żołądka i dwunastnicy, choroby dróg żółciowych, przewlekłe zapalenie trzustki, choroby wątroby, przewlekłe zapalenie wątroby, zaburzenia czynnościowe pęcherzyka żółciowego i dróg żółciowych, zaburzenia czynnościowe wątroby po przebytym zapaleniu wirusowym. Kamica dróg moczowych, przewlekłe odmiedniczkowe zapalenie nerek i dróg moczowych. Prewencyjne wskazania dla Uzdrowiska Żegiestów-Zdrój • wczesne eliminowanie czynników ryzyka miażdżycy, chorób nowotworowych i nerwic. Zagrożenia zatruciem metalami ciężkimi, alergie. Osteroporoza i próchnica zębów.

[dodaj komentarz na forum]